Jezus modlił się z krzyża: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łuk. 23:34). Czy było to bezwarunkowe przebaczenie dla tych, którzy Go ukrzyżowali? Przemyślmy także słowa napisane przez apostoła Pawła w Liście do Efezjan:

„Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie” (Ef. 4:32).

Czy to znaczy to, że nie zważając na zło wyrządzone wierzącemu, ten jest zobowiązany do przebaczenia winowajcy?

Odpowiedź na obydwa pytania brzmi: „Nie”.

Należy rozważyć trzy pytania. Pierwsze, co zakłada termin „przebaczenie”? Drugie, jeśli chrześcijanin ma przebaczyć w taki sam sposób w jaki Bóg przebacza grzesznikowi, czy są warunki Bożego przebaczenia? I trzecie, jaki powinien być stosunek do winowajcy?

1. Co zakłada termin „przebaczenie”? Zauważmy, co Bóg czyni, kiedy przebacza? Ostatecznie, wierzący powinni przebaczyć, jak Bóg w Chrystusie przebaczył im. Bóg nie tylko zapomina grzechy chrześcijan, zmywa je, zabiera z wierzących tak daleko, jak wschód oddalony jest od zachodu, ale Bóg także doprowadza wierzącego do pierwotnej społeczności.

Czesto ktoś mówi, że przebaczył winnemu. Lecz jeśli spytamy, czy przywrócił go do kręgu przyjaciół i obdarzył zaufaniem, musi paść odpowiedź: „Nie, on zranił mnie już raz i nie otrzyma drugiej takiej możliwości. Nie żywię do niego urazy, lecz już mu nigdy nie zaufam”.

Nie jest to Boża droga przebaczenia wierzącemu, ani nie jest własciwa w relacjach miedzyludzkich. Jeśli wierzący zamierza przebaczyć tak, jak Bóg jemu przebaczył, znaczy to, że należy odnowić społeczność z tym, któremu wybaczono. Chrzescijanin nie powinien dlużej pamiętać tego grzechu.

2. Jeśli wierzący ma przebaczyć tak, jak Bóg przebaczył jemu, czy są jakieś warunki przebaczenia?

Tak. Warunkiem przebaczenia jest żal.

Ci, o których Jezus modlił się na krzyżu, po około dwu miesiącach dowiedzieli się, że muszą pokutować za swoje zbrodnie (Dz. Ap. 2:38). Pokutę głosili prorocy od Eliasza do Jana Chrzciciela. Pokuta jest nie tylko smutkiem z powodu grzechu, zawiera nienawiść do grzechu.

Dlatego Chrystus oznajmił, iż jeżeli brat zgrzeszył przeciwko tobie siedem razy, lecz przyjdzie i powie „wybacz mi”, chrześcijanin powinien to uczynić. Jest to jedno z najtrudniejszych przykazań.

3. Jaki powinien być stosunek do winowajcy?

To zależy od nastawienia i postępowania winnego. Jeśli pokutuje, wierzący jest zobligowany do przebacznia mu, tak jak Bóg przebaczył w Chrystusie jemu.

Ale co z przypadkami, kiedy winny nie żałuje? Kiedy nie ma wyrzutów sumienia i nie przeprasza?

Odpowiedzią wierzacego nie musi być przebaczenie (tj. zapomnienie występku i przywrócenie społeczności). Właściwą odpowiedzią może być … brak odpowiedzi.

Przy pewnej okazji Jan powiedział, że Jezus nie miał zaufania do ludzi, ponieważ znał każego człowieka. Innym razem, w obecności króla Heroda odmówił odpowiedzi „temu lisowi”. Apostoł Paweł dał wskazówki wierzącym zawierające odpowiedź na przewinienie:

„Nikomu złem za złe nie oddawajcie, starajcie się o to, co jest dobre w oczach wszystkich ludzi. Jeśli można, o ile to od was zależy, ze wszytkimi ludźmi pokój miejcie. Najmilsi! Nie mścijcie sie sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, ja odplacę – mówi Pan. Jeśli tedy łaknie nieprzyjaciel twój, nakarm go, jeśli pragnie, napój go, bo czyniąc to, węgle rozżarzone zgarniesz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwycieżaj”. (Rzym. 12:17 – 21).

Chrzescijanin nie musi przebaczać bez względu na okoliczności ( z zapomnieniem występku i przywróceniem społeczności). Bóg nie przebacza w ten sposób. Za to mamy przykazanie, by nie brać rewanżu. Jeśli ktoś zasłużył na pomstę, dokona jej Bóg.

Na podstawie „Christian Standard”